ერთ წელს მე და პაპამ ტონაზე მეტი ყურძენი დავწურეთ, ხელის საშუალო ზომის საწურით. ხან ის ყრიდა ყურძენს და მე ვატრიალებდი, ხან – მე ვყრიდი და ის ებრძოდა საწურს. ამ დროს, მე მასზე ძლიერი ვიყავი და ის, თურმე, თავის ბოლო წლებს ითვლიდა. ეს იყო ბოლო რთველი, სადაც პაპამ ჩვენთან ერთად იმუშავა.
აგვისტო სეტყვის იყო, სექტემბრის დასაწყისიც. ამ დროს ყოველი საინფორმაციო ან ზარი სოფლიდან შიშის იყო. „დაისეტყვა, მაგრამ მაინც გადარჩა“ – იტყოდა პაპა. „რაღაც იქნება“- უპასუხებდა მამა და მერე ისევ კვირებით იწელებოდა შიშნარევი მოლოდინი, სანამ პაპა არ დარეკავდა და არ გვეტყოდა: „ჩამოდით ვკრეფთ“.
ნამდვილ რთველში ყოფილხართ? აი, ისეთში დილით უთენია რომ უნდა ადგე, შენი სათლი და ხელის ზომის სეკატორი რომ უნდა წაიღო, წყალი, ქუდი და ხელთათმანიც არ უნდა დაგავიწყდეს და შუადღემდე, გადაღლამდე, რომ უნდა კრიფო და ზიდო ყურძნით სავსე სათლები გრძელ რიგებში? მოდიან მეზობლები, ნათესავები, ისინი, ვინც იმ დღეს ყურძენს არ კრეფენ და თუ ვინმე კრეფს და ვერ გეხმარება, თავისთან გეპატიჟება აღნიშვნაზე. შენ, კი რომელიც მხოლოდ ამ ერთი დღით იღლები, მხოლოდ იმას ოცნებობ, რომ სწრაფად დაიკრიფოს ყველა მტევანი, რომელიც პაპას ასე ეამაყება, რომელსაც მთელი წელი არაფერი მოაკლო და უფრო მეტიც, შეალია ჯანმრთელობა, ნერვიულობა. ამ ვენახის გამო დაიღალა ცაში ყურებით და ყოველი წვიმა თუ სეტყვა სახლსა და ვენახს შორის სირბილში გაატარა. შენ არაფერი გესმის, განსაკუთრებით, არ გესმის იმ სიხარულის, როცა იაზრებ, რომ დასრულდა თვეების შიში, ბუნებას აჯობე, რაღაც გადაარჩინე და ახლა შეგიძლია მშვიდად იძინო შემოდგომის წვიმაში.
მაშინ, მით უმეტეს, არაფერი მესმოდა.
პაპას რთველზე მეტად მისი მეორე ნაწილი უყვარდა- აღნიშვნა. მხოლოდ ძალიან დიდი ხნის შემდეგ მივხვდი, რომ ეს არ იყო ჩვეულებრივი ლხინი. ეს იყო ძველი წლის ღვინის გაცილება, დარჩენილი მარაგის ამოწურვა, გემოს ხელახლა გასინჯვა, შეიძლება, დამახსოვრებაც და ახლისთვის მზადება.
ყოველიწლისღვინოსთავისიმისია ჰქონდადარაცუფრობევრიიყომოსავალი, მითმეტიიყო მიზეზიცდა ამ მიზეზებს შორის მთავარი მაინც ეს იყო: სახლში ღვინო უნდა ყოფილიყო.
წლებია პაპა აღარ არის. ვენახსაც მისებურად ვერ ვუვლით, მაგრამ სახლში სულ გვაქვს ღვინო, რომელსაც მამა წურავს, პაპას ნამყენი ვაზის ჯიშისგანდა იმ ღვინოსაც ასე ვეძახით „პაპას ღვინო”.
თამარ ფოლადაშვილი – ღვინო უნდა იყოს
ერთ წელს მე და პაპამ ტონაზე მეტი ყურძენი დავწურეთ, ხელის საშუალო ზომის საწურით. ხან ის ყრიდა ყურძენს და მე ვატრიალებდი, ხან – მე ვყრიდი და ის ებრძოდა საწურს. ამ დროს, მე მასზე ძლიერი ვიყავი და ის, თურმე, თავის ბოლო წლებს ითვლიდა. ეს იყო ბოლო რთველი, სადაც პაპამ ჩვენთან ერთად იმუშავა.
აგვისტო სეტყვის იყო, სექტემბრის დასაწყისიც. ამ დროს ყოველი საინფორმაციო ან ზარი სოფლიდან შიშის იყო. „დაისეტყვა, მაგრამ მაინც გადარჩა“ – იტყოდა პაპა. „რაღაც იქნება“- უპასუხებდა მამა და მერე ისევ კვირებით იწელებოდა შიშნარევი მოლოდინი, სანამ პაპა არ დარეკავდა და არ გვეტყოდა: „ჩამოდით ვკრეფთ“.
ნამდვილ რთველში ყოფილხართ? აი, ისეთში დილით უთენია რომ უნდა ადგე, შენი სათლი და ხელის ზომის სეკატორი რომ უნდა წაიღო, წყალი, ქუდი და ხელთათმანიც არ უნდა დაგავიწყდეს და შუადღემდე, გადაღლამდე, რომ უნდა კრიფო და ზიდო ყურძნით სავსე სათლები გრძელ რიგებში? მოდიან მეზობლები, ნათესავები, ისინი, ვინც იმ დღეს ყურძენს არ კრეფენ და თუ ვინმე კრეფს და ვერ გეხმარება, თავისთან გეპატიჟება აღნიშვნაზე. შენ, კი რომელიც მხოლოდ ამ ერთი დღით იღლები, მხოლოდ იმას ოცნებობ, რომ სწრაფად დაიკრიფოს ყველა მტევანი, რომელიც პაპას ასე ეამაყება, რომელსაც მთელი წელი არაფერი მოაკლო და უფრო მეტიც, შეალია ჯანმრთელობა, ნერვიულობა. ამ ვენახის გამო დაიღალა ცაში ყურებით და ყოველი წვიმა თუ სეტყვა სახლსა და ვენახს შორის სირბილში გაატარა. შენ არაფერი გესმის, განსაკუთრებით, არ გესმის იმ სიხარულის, როცა იაზრებ, რომ დასრულდა თვეების შიში, ბუნებას აჯობე, რაღაც გადაარჩინე და ახლა შეგიძლია მშვიდად იძინო შემოდგომის წვიმაში.
მაშინ, მით უმეტეს, არაფერი მესმოდა.
პაპას რთველზე მეტად მისი მეორე ნაწილი უყვარდა- აღნიშვნა. მხოლოდ ძალიან დიდი ხნის შემდეგ მივხვდი, რომ ეს არ იყო ჩვეულებრივი ლხინი. ეს იყო ძველი წლის ღვინის გაცილება, დარჩენილი მარაგის ამოწურვა, გემოს ხელახლა გასინჯვა, შეიძლება, დამახსოვრებაც და ახლისთვის მზადება.
ყოველი წლის ღვინოს თავისი მისია ჰქონდა და რაც უფრო ბევრი იყო მოსავალი, მით მეტი იყო მიზეზიც და ამ მიზეზებს შორის მთავარი მაინც ეს იყო: სახლში ღვინო უნდა ყოფილიყო.
წლებია პაპა აღარ არის. ვენახსაც მისებურად ვერ ვუვლით, მაგრამ სახლში სულ გვაქვს ღვინო, რომელსაც მამა წურავს, პაპას ნამყენი ვაზის ჯიშისგან და იმ ღვინოსაც ასე ვეძახით „პაპას ღვინო”.