ღვინის საიდუმლოებას სიყმაწვილის ხანიდან ვცდილობდი ჩავწვდომოდი. არ გეგონოთ, ათი წლისამ სმა დავიწყე. უბრალოდ, ხელოვნებამ მომნუსხა ბავშვობიდანვე და როგორც მაშინ წარმომედგინა, შემოქმედება ღვინის გარეშე არ არსებობდა. გინდ ლიტერატურაში და გინდ კინემატოგრაფში – სამი მუშკეტერიდან დაწყებული, ღვინის ქურდებით დამთავრებული, – გმირებისთვის ქეიფი გარდაუვალი რიტუალი, ზოგიერთ შემთხვევაში კი ამოსავალი წერტილიც კი იყო. იმდროინდელი ჩემი საყვარელი რომანების აუცილებელი შემადგენელი ნაწილები იყო: შპაგა, სიყვარული, მეგობრობა და ღვინო. ღმერთების სასმელს ცოტათი ფანტასტიკაში უჭირდა ფეხის მოკიდება, – ეს გასაგებიცაა. ცხადია, მე პეპის მაჭკატები და ყავაც საოცრად მაჯადოებდა, მაგრამ ღვინოს დიდობის ელფერი გასდევდა, ეს ამოუცნობი სამყარო იყო. პერსონაჟებს სმა ძალიან მიმზიდველად გამოსდიოდათ: მიუჭახუნებდა ბოკალს ბელმონდო ვინმე ლამაზმანს, და ბროლის წკარუნი არც იყო დასრულებული, რომ მთელი კინოდარბაზი ლოგინის სცენაში ვიყავით შეტყუებულნი.
ჩვენ ეგრე არ გამოგვდიოდა, ღვინის ფასი საერთოდ არ ვიცოდით, სტუდენტებს ერთი სული გვქონდა დაგველია, ხარისხსა და ღვთაებრიობას ვინ ჩიოდა, და ვერც ტრაფარეტული სადღეგრძელოები ჩაითვლებოდა ვერანაირ ხელოვნებად, – მთავარი იყო დავმთვრალიყავით. დრო და დრო წამოიძახებდა ხოლმე სუფრაზე ვიღაც: „კაი ღვინოა, არა?!“ და სხვებიც აჰყვებოდნენ: „კარგია, ძალიან კარგია!“. საბოლოოდ კი, ღვინის ხარისხის შესაფასებლად ჩვენებური ნოვატორული მეთოდი გვქონდა, სახელად „გუჯას ეფექტი“. თუ ჩვენი მეგობარი გუჯა, ორ ლიტრა დალეულზე, დასაბმელი ხდებოდა, – ესე იგი ღვინო არ ვარგოდა. ორი ლიტრის მერე თუ არ გააფრენდა – ესე იგი ნორმალურ ღვინოს ვსვამდით. იმ საღამოს თუ სულ არ გააფრენდა და იმღერებდა კიდეც – ეგ იყო კარგი ღვინო.
სწორედ მაშინ მივხვდი, რომ ძალიან შორს ვიყავი ჭეშმარიტი ღვინის იდუმალი მისტერიისგან. ერთადერთი, რაც შევძელი, ერთმანეთისგან გავმიჯნე აბსოლუტურად შეუთავსებელი კომბინაციები: ღვინო და კრამიტი; ღვინო და თოფის ლულა; ღვინო და ლამპის შუშა. მაგრამ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა. რაც არ უნდა დამჯდომოდა, ღვინის არსს უნდა ჩავწვდომოდი, მის გემოს, მის სინატიფეს, მის ჯადოქრულ ბუნებას… ამიტომ 90-იანებში ჩემი ერთ-ერთი საეჭვო მეგობრის ღვინის ქარხანაში დავიწყე მუშაობა.
ღმერთო ჩემო, ამ უზარმაზარმა ცისტერნებმა და კასრებმა კინაღამ ბოლო მომიღო. მალევე მივხვდი, რომ ჩემზე დამყარებულ იმედებს ვერ გავამართლებდი და ამიტომ მხოლოდ მეეტიკეტეთა საამქროში ვიპოვე ჩემი ადგილი (გაგეცინებათ და მაშინ ეტიკეტებს ხელით აკრავდნენ). რადგან ღვინის ბუნებაში კვლავ ვერ შევაღწიე, ბოთლებს გარედან ვეფერებოდი, ხელს ვუსვამდი, ნაოჭებს ვუსწორებდი, ველოლიავებოდი… მთელი ქარხანა გავაოცე, ისე ლამაზად და სიმეტრიულად ვაკრავდი ეტიკეტებს. დაწინაურებამაც არ დააყოვნა და სულ მალე, მეეტიკეტე ქალების ზედამხედველად დამნიშნეს.
ქალის ბუნებაში ჩაღრმავება უფრო ადვილი აღმოჩნდა, ვიდრე ღვინისაში… და რადგან ჩემი მასკულინური ნიჭი სულ სხვა კუთხით განვითარდა, დირექტორმა სწორედ მე დამავალა სპონსორი ქალის მოჩანგვლა. შემდეგ, პოსტფაქტუმ, ის დიდხანს ყვიროდა, ეს როგორ დამემართა, ასეთი სიტუტუცე როგორ ჩავიდინე, ამ ბრიყვს ჩემი ქარხნის ბედი როგორ ვანდეო, მაგრამ, რაღას იზამდა.
ამ შანსს ვერ გავუშვებდი და ამიტომ შეხვედრაზე ბოკალით მივედი, – დღეს ალენ დელონი უნდა ვყოფილიყავი. მე ხომ წლებია სულში ვატარებდი ოცნებას ვყოფილიყავი გურმანი დეგუსტატორი, ჩემპიონი კავისტი. სწორედ მე უნდა დამებზრიალებინა ღვინო ბოკალში და გამომეცნო ვენახის ჯიში, დაწურვის წელი, ალკოჰოლის შემცველობა, შინაგანი და გარეგანი დუღილის ტემპერატურები, ვენახთან ახლომდებარე კენკროვანი ხილის ჯიშები, არომატის თავისებურებანი, სანაპირო მარცხენა თუ სანაპირო მარჯვენა…
არ ვიცი, რისი ბრალი იყო, ბოკალში ზედმეტად ბევრი ღვინო ჩავასხი თუ ბოკალი ღერძის გარშემო ზედმეტად სწრაფად და ელვისებურად დავატრიალე… ო, ღმერთებო, თეთრები მაინც არ სცმოდა… წითელი ღვინო მაინც არ მჭეროდა… სპონსორიც გავწუწე და მისი პირადი მცველიც. სპონსორმა ისეთი შეკივლა, რომ ეგრევე მივხვდი: ნახვამდის ორნელა მუტი…
ქარხნიდან მომისროლეს და ჰაერში ფრენისას გავაცნობიერე, რომ მარტო ღვინო კი არა, პირველ რიგში, ადამიანი უნდა დაღვინდეს. ასე დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში მეორე ეტაპი – დაღვინება.
მე გავებუტე ღვინოს. ის იქ დავტოვე, სადაც ჩემთვის უფრო ცხადად არსებობდა – რომანებში და ფილმებში. დაე, ჰემინგუეის პარიზში დაელია და ჯეიმს ბონდ კიდევ წყალქვეშა ნავში – აღარ მადარდებდა. დანამდვილებით ვიცოდი, რომ გადაღებებზე ნამდვილ ღვინოს კი არა, კომპოტს სვამდნენ.
მე ვსვამდი ღვინოს, მაგრამ ისევ ისე, როგორც სიყმაწვილეში, გემოს არ ვატანდი. კუნდერას პერსონაჟის მეთოდს მივდევდი და წვეულებებზე, სადაც წესით კარგი ღვინო უნდა ჩამოესხათ, – შეგნებულად, ლუდი მიმქონდა. სპეკულაციური წამოძახილიც კი დავამხეცე: „ბურგუნდიულის დრო წავიდა, ბავარიულის მოვიდა!“
რომანის პერსონაჟები ერთმანეთში გადავხლართე, ისევე როგორც მათი საყვარელი სასმელები და წმინდა წყლის ბაკქანალიაში გადავეშვი: რომს შამპანურს ვაყოლებდი, ვისკის კიდევ საკეს, ჯინი აბსენთს უხდებოდა ვითომ…
როგორც ჩანს, საკმარისად ბევრი ვერ დავლიე, თორემ ქოლესტერინს სულ დავწვავდი და გულის კლინიკაში აღარ მოვხვდებოდი. რეანიმაციიდან პალატაში ახალი გადაყვანილი ვიყავი, ვიღაცის ქვითინმა რომ გამაღვიძა. მოპირდაპირე საწოლში ვეებერთელა კაცი ზლუქუნებდა, ტვინი წაიღო, ვეღარ ჩერდებოდა.
ღამით გამომიტყდა, იმიტომ კი არ ვტირი, გულის გადანერგვის რომ მეშინია, გადანერგვიდან ერთი წელი, წარმოგიდგენია, ერთი სრული წელი ღვინოს ვეღარ დავლევო. ნუ გეშინია, დალევ აბა, რას იზამ-მეთქი და კი, დავლევ, მაგრამ იმდენს ვეღარო და უფრო აქვითქვითდა. საუბარში და სლუკუნში ჩაგვიძინა კიდეც.
სიზმარში ჩელენტანო ვნახე, ყურძნებზე ცეკვავდა, თან მღეროდა: „Solo tu, amore mio…“ და გაიტკაცუნა უცბად ჩამრთველმა და პალატაში იმდენი შუქი აინთო, მეთქი ახლა ხელს წამავლებენ და დაკითხვაზე გამიყვანენ-მეთქი და შეშინებული საწოლის საზურგეს ჩავებღაუჭე.
გამიმართლა, პალატაში ის ექთანი ქალი შემოვიდა, ვის დანახვაზეც სასიამოვნო ელეთმელეთები მომდიოდა. ხელში ლანგარი ეჭირა, ლანგარზე ჭიქა იდო, შიგნით მუქი სითხე ესხა, მომიახლოვდა და ტუმბოზე დამიდო.
„ეს რა არის?“ – დავინტერესდი? „აბა, გამოიცანი“ – მკითხა მან. „თხევადი „ტრიპლიქსამია“?“ – გამოცნობა ვცადე. „არა, ეს „საფერავია“, ნამდვილი ღვინო“- გამიღიმა ანგელოზმა. გაიმეორე-მეთქი და „საფერავიაო“. მეზობლისკენ გავიხედე, – ის აღარ ვიშვიშებდა, ლოგინში წამომჯდარიყო და ფართო თვალებით, და პირღია, გაოცებული ჩვენ მოგვშტერებოდა.
ალბათ მოვკვდი და მალე ჯოჯოხეთში გადამიყვანენ, ეს აქაური ბოლო ჭიქაა, უკან არ წაიღოს-მეთქი, ეგრევე მოვიყუდე და ყანყრატოში გადაშვება დავუპირე… მოიცა, ეგრე სწრაფად არა, ნელ-ნელა დალიე, ეს ხომ წამალიაო…
ჰოდა, მოვწრუპე, დავაგემოვნე, ენა ავათამაშე, ისევ მოვსვი, პირში დავიგუბე, გადავყლაპე, ღვინის სურნელი შევისუნთქე, ჭიქა დავაბზრიალე, არავინ გამიწუწავს და შემდეგ ყლუპზე უკვე სხეულში დამიარა, თვალები მივნაბე… პალატის მეზობელმა წამოიყვირა: „მეც მინდაო…“. „გულს რომ გადაგინერგავენ მერეო…“ – უპასუხეს.
და იყო ერთი ჭიქა – როგორც ერთი დოქი. თვალები ამენთო და საწოლიდან წამოვხტი, ფანჯარა გამოვაღე, ვაჟა-ფშაველას გამზირის ჰაერი ჩავისუნთქე… უცბად ბრუნი გავაკეთე ზურგისკენ, ო, მშვენიერო ქალწულო, ექთანს მივაჭერი, ერთი ხელით მაჯა დავუჭირე, მეორით კისერი, და სანამ კლიმტის კოცნას ჩავუტარებდი, მე მას ვუთხარი: „შენ ხარ ჩემი საფერავი“.
და ასე გრძელდებოდა ყოველ დილით…
მანამდე, სანამ არ გამწერეს.
თუმცა შორს წასვლა ვერ შევძელი, ახლაც კლინიკის გარშემო ვტრიალებ, და ვფიქრობ, ნამდვილად ღირს უკვდავების ელექსირის გამო უკან, კლინიკაში შებრუნება.
ალეკო შუღლაძე – ღვინის საიდუმლოება
ღვინის საიდუმლოებას სიყმაწვილის ხანიდან ვცდილობდი ჩავწვდომოდი. არ გეგონოთ, ათი წლისამ სმა დავიწყე. უბრალოდ, ხელოვნებამ მომნუსხა ბავშვობიდანვე და როგორც მაშინ წარმომედგინა, შემოქმედება ღვინის გარეშე არ არსებობდა. გინდ ლიტერატურაში და გინდ კინემატოგრაფში – სამი მუშკეტერიდან დაწყებული, ღვინის ქურდებით დამთავრებული, – გმირებისთვის ქეიფი გარდაუვალი რიტუალი, ზოგიერთ შემთხვევაში კი ამოსავალი წერტილიც კი იყო. იმდროინდელი ჩემი საყვარელი რომანების აუცილებელი შემადგენელი ნაწილები იყო: შპაგა, სიყვარული, მეგობრობა და ღვინო. ღმერთების სასმელს ცოტათი ფანტასტიკაში უჭირდა ფეხის მოკიდება, – ეს გასაგებიცაა. ცხადია, მე პეპის მაჭკატები და ყავაც საოცრად მაჯადოებდა, მაგრამ ღვინოს დიდობის ელფერი გასდევდა, ეს ამოუცნობი სამყარო იყო. პერსონაჟებს სმა ძალიან მიმზიდველად გამოსდიოდათ: მიუჭახუნებდა ბოკალს ბელმონდო ვინმე ლამაზმანს, და ბროლის წკარუნი არც იყო დასრულებული, რომ მთელი კინოდარბაზი ლოგინის სცენაში ვიყავით შეტყუებულნი.
ჩვენ ეგრე არ გამოგვდიოდა, ღვინის ფასი საერთოდ არ ვიცოდით, სტუდენტებს ერთი სული გვქონდა დაგველია, ხარისხსა და ღვთაებრიობას ვინ ჩიოდა, და ვერც ტრაფარეტული სადღეგრძელოები ჩაითვლებოდა ვერანაირ ხელოვნებად, – მთავარი იყო დავმთვრალიყავით. დრო და დრო წამოიძახებდა ხოლმე სუფრაზე ვიღაც: „კაი ღვინოა, არა?!“ და სხვებიც აჰყვებოდნენ: „კარგია, ძალიან კარგია!“. საბოლოოდ კი, ღვინის ხარისხის შესაფასებლად ჩვენებური ნოვატორული მეთოდი გვქონდა, სახელად „გუჯას ეფექტი“. თუ ჩვენი მეგობარი გუჯა, ორ ლიტრა დალეულზე, დასაბმელი ხდებოდა, – ესე იგი ღვინო არ ვარგოდა. ორი ლიტრის მერე თუ არ გააფრენდა – ესე იგი ნორმალურ ღვინოს ვსვამდით. იმ საღამოს თუ სულ არ გააფრენდა და იმღერებდა კიდეც – ეგ იყო კარგი ღვინო.
სწორედ მაშინ მივხვდი, რომ ძალიან შორს ვიყავი ჭეშმარიტი ღვინის იდუმალი მისტერიისგან. ერთადერთი, რაც შევძელი, ერთმანეთისგან გავმიჯნე აბსოლუტურად შეუთავსებელი კომბინაციები: ღვინო და კრამიტი; ღვინო და თოფის ლულა; ღვინო და ლამპის შუშა. მაგრამ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა. რაც არ უნდა დამჯდომოდა, ღვინის არსს უნდა ჩავწვდომოდი, მის გემოს, მის სინატიფეს, მის ჯადოქრულ ბუნებას… ამიტომ 90-იანებში ჩემი ერთ-ერთი საეჭვო მეგობრის ღვინის ქარხანაში დავიწყე მუშაობა.
ღმერთო ჩემო, ამ უზარმაზარმა ცისტერნებმა და კასრებმა კინაღამ ბოლო მომიღო. მალევე მივხვდი, რომ ჩემზე დამყარებულ იმედებს ვერ გავამართლებდი და ამიტომ მხოლოდ მეეტიკეტეთა საამქროში ვიპოვე ჩემი ადგილი (გაგეცინებათ და მაშინ ეტიკეტებს ხელით აკრავდნენ). რადგან ღვინის ბუნებაში კვლავ ვერ შევაღწიე, ბოთლებს გარედან ვეფერებოდი, ხელს ვუსვამდი, ნაოჭებს ვუსწორებდი, ველოლიავებოდი… მთელი ქარხანა გავაოცე, ისე ლამაზად და სიმეტრიულად ვაკრავდი ეტიკეტებს. დაწინაურებამაც არ დააყოვნა და სულ მალე, მეეტიკეტე ქალების ზედამხედველად დამნიშნეს.
ქალის ბუნებაში ჩაღრმავება უფრო ადვილი აღმოჩნდა, ვიდრე ღვინისაში… და რადგან ჩემი მასკულინური ნიჭი სულ სხვა კუთხით განვითარდა, დირექტორმა სწორედ მე დამავალა სპონსორი ქალის მოჩანგვლა. შემდეგ, პოსტფაქტუმ, ის დიდხანს ყვიროდა, ეს როგორ დამემართა, ასეთი სიტუტუცე როგორ ჩავიდინე, ამ ბრიყვს ჩემი ქარხნის ბედი როგორ ვანდეო, მაგრამ, რაღას იზამდა.
ამ შანსს ვერ გავუშვებდი და ამიტომ შეხვედრაზე ბოკალით მივედი, – დღეს ალენ დელონი უნდა ვყოფილიყავი. მე ხომ წლებია სულში ვატარებდი ოცნებას ვყოფილიყავი გურმანი დეგუსტატორი, ჩემპიონი კავისტი. სწორედ მე უნდა დამებზრიალებინა ღვინო ბოკალში და გამომეცნო ვენახის ჯიში, დაწურვის წელი, ალკოჰოლის შემცველობა, შინაგანი და გარეგანი დუღილის ტემპერატურები, ვენახთან ახლომდებარე კენკროვანი ხილის ჯიშები, არომატის თავისებურებანი, სანაპირო მარცხენა თუ სანაპირო მარჯვენა…
არ ვიცი, რისი ბრალი იყო, ბოკალში ზედმეტად ბევრი ღვინო ჩავასხი თუ ბოკალი ღერძის გარშემო ზედმეტად სწრაფად და ელვისებურად დავატრიალე… ო, ღმერთებო, თეთრები მაინც არ სცმოდა… წითელი ღვინო მაინც არ მჭეროდა… სპონსორიც გავწუწე და მისი პირადი მცველიც. სპონსორმა ისეთი შეკივლა, რომ ეგრევე მივხვდი: ნახვამდის ორნელა მუტი…
ქარხნიდან მომისროლეს და ჰაერში ფრენისას გავაცნობიერე, რომ მარტო ღვინო კი არა, პირველ რიგში, ადამიანი უნდა დაღვინდეს. ასე დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში მეორე ეტაპი – დაღვინება.
მე გავებუტე ღვინოს. ის იქ დავტოვე, სადაც ჩემთვის უფრო ცხადად არსებობდა – რომანებში და ფილმებში. დაე, ჰემინგუეის პარიზში დაელია და ჯეიმს ბონდ კიდევ წყალქვეშა ნავში – აღარ მადარდებდა. დანამდვილებით ვიცოდი, რომ გადაღებებზე ნამდვილ ღვინოს კი არა, კომპოტს სვამდნენ.
მე ვსვამდი ღვინოს, მაგრამ ისევ ისე, როგორც სიყმაწვილეში, გემოს არ ვატანდი. კუნდერას პერსონაჟის მეთოდს მივდევდი და წვეულებებზე, სადაც წესით კარგი ღვინო უნდა ჩამოესხათ, – შეგნებულად, ლუდი მიმქონდა. სპეკულაციური წამოძახილიც კი დავამხეცე: „ბურგუნდიულის დრო წავიდა, ბავარიულის მოვიდა!“
რომანის პერსონაჟები ერთმანეთში გადავხლართე, ისევე როგორც მათი საყვარელი სასმელები და წმინდა წყლის ბაკქანალიაში გადავეშვი: რომს შამპანურს ვაყოლებდი, ვისკის კიდევ საკეს, ჯინი აბსენთს უხდებოდა ვითომ…
როგორც ჩანს, საკმარისად ბევრი ვერ დავლიე, თორემ ქოლესტერინს სულ დავწვავდი და გულის კლინიკაში აღარ მოვხვდებოდი. რეანიმაციიდან პალატაში ახალი გადაყვანილი ვიყავი, ვიღაცის ქვითინმა რომ გამაღვიძა. მოპირდაპირე საწოლში ვეებერთელა კაცი ზლუქუნებდა, ტვინი წაიღო, ვეღარ ჩერდებოდა.
ღამით გამომიტყდა, იმიტომ კი არ ვტირი, გულის გადანერგვის რომ მეშინია, გადანერგვიდან ერთი წელი, წარმოგიდგენია, ერთი სრული წელი ღვინოს ვეღარ დავლევო. ნუ გეშინია, დალევ აბა, რას იზამ-მეთქი და კი, დავლევ, მაგრამ იმდენს ვეღარო და უფრო აქვითქვითდა. საუბარში და სლუკუნში ჩაგვიძინა კიდეც.
სიზმარში ჩელენტანო ვნახე, ყურძნებზე ცეკვავდა, თან მღეროდა: „Solo tu, amore mio…“ და გაიტკაცუნა უცბად ჩამრთველმა და პალატაში იმდენი შუქი აინთო, მეთქი ახლა ხელს წამავლებენ და დაკითხვაზე გამიყვანენ-მეთქი და შეშინებული საწოლის საზურგეს ჩავებღაუჭე.
გამიმართლა, პალატაში ის ექთანი ქალი შემოვიდა, ვის დანახვაზეც სასიამოვნო ელეთმელეთები მომდიოდა. ხელში ლანგარი ეჭირა, ლანგარზე ჭიქა იდო, შიგნით მუქი სითხე ესხა, მომიახლოვდა და ტუმბოზე დამიდო.
„ეს რა არის?“ – დავინტერესდი? „აბა, გამოიცანი“ – მკითხა მან. „თხევადი „ტრიპლიქსამია“?“ – გამოცნობა ვცადე. „არა, ეს „საფერავია“, ნამდვილი ღვინო“- გამიღიმა ანგელოზმა. გაიმეორე-მეთქი და „საფერავიაო“. მეზობლისკენ გავიხედე, – ის აღარ ვიშვიშებდა, ლოგინში წამომჯდარიყო და ფართო თვალებით, და პირღია, გაოცებული ჩვენ მოგვშტერებოდა.
ალბათ მოვკვდი და მალე ჯოჯოხეთში გადამიყვანენ, ეს აქაური ბოლო ჭიქაა, უკან არ წაიღოს-მეთქი, ეგრევე მოვიყუდე და ყანყრატოში გადაშვება დავუპირე… მოიცა, ეგრე სწრაფად არა, ნელ-ნელა დალიე, ეს ხომ წამალიაო…
ჰოდა, მოვწრუპე, დავაგემოვნე, ენა ავათამაშე, ისევ მოვსვი, პირში დავიგუბე, გადავყლაპე, ღვინის სურნელი შევისუნთქე, ჭიქა დავაბზრიალე, არავინ გამიწუწავს და შემდეგ ყლუპზე უკვე სხეულში დამიარა, თვალები მივნაბე… პალატის მეზობელმა წამოიყვირა: „მეც მინდაო…“. „გულს რომ გადაგინერგავენ მერეო…“ – უპასუხეს.
და იყო ერთი ჭიქა – როგორც ერთი დოქი. თვალები ამენთო და საწოლიდან წამოვხტი, ფანჯარა გამოვაღე, ვაჟა-ფშაველას გამზირის ჰაერი ჩავისუნთქე… უცბად ბრუნი გავაკეთე ზურგისკენ, ო, მშვენიერო ქალწულო, ექთანს მივაჭერი, ერთი ხელით მაჯა დავუჭირე, მეორით კისერი, და სანამ კლიმტის კოცნას ჩავუტარებდი, მე მას ვუთხარი: „შენ ხარ ჩემი საფერავი“.
და ასე გრძელდებოდა ყოველ დილით…
მანამდე, სანამ არ გამწერეს.
თუმცა შორს წასვლა ვერ შევძელი, ახლაც კლინიკის გარშემო ვტრიალებ, და ვფიქრობ, ნამდვილად ღირს უკვდავების ელექსირის გამო უკან, კლინიკაში შებრუნება.